Credo
Creo no mar
Nas liñas de fe
no músculo aberto
Na ollada perdida das nais
sobre o manto da abstracción
Creo nos cardumes
Na profundidade das gotas
de suor
Na banda sonora do encontro
Na liberdade de nacer
no infinito
Nas escamas de salitre
no meu peito
Creo na obra viva
Na perfección do equilibrio
No poder das cadernas
No fío da roda
para acoitelar o camiño
No centro de gravidade
do meu ser
Creo na rosa
Na súa raíz presa en nós
No inmenso xardín dos hemisferios
No pinchazo da agulla
na carne do vento
Creo no mar
útero azul
patria dos ronseis
do meu sangue
amén.
*
Fe
Abarloar o minuteiro
os catro puntos cardinais
O chicote da marea
firme no diafragma
Na mistura de osíxeno
a brétema da xerfa
o cheiro do argazo
Incrustada nas córneas
a cara oculta da lúa
A circunferencia da rosa
en cada filamento do iris
Nas extremidades
a estrada única cara o mar
No eixo das vértebras
pendura o punto da resaca
A inercia da obra viva
sobre o péndulo da gravidade
Achicamos o salitre deste sangue
cinguidos a esta terra
que nos exilia
*
Colisión
Abordamos o ronsel da noite
A faciana oculta que vén polo leste
As sombras das baleas noctámbulas
Ningunha carta marca no papel o vento de proa
Os nós estrangulan o fío dos coitelos
Nas amuras o ar é a alquimia
nos dedos da isóbara
Os mamíferos resoplan no costado
o vapor dos pulmóns
No teito colgan dos brazos
do universo os candís.
Verde estribor vermella babor
ningún paxaro gralla o rumbo
do cardume na via lactea
*
Deitado rente o mar
( invernía)
Mans apreixadas no vento
Na resignación da borrasca.
Nos cúmulos que ameazan caer
A xerfa invade o paso
E berra a arrroutía
co eco da furna
Unha isóbara eleva
no seu perímetro a follaxe
Un idioma asubía palabras
que non queremos escoitar
As cores asolagadas
misturanse entre grises e brancos
As gaivotas se aférranse
o formigon da noite
*
Despezamento
( do San Francisco de Camelle)
No ronsel o esgotamento
o despoxo dos aneis
E unha enciclopedia salvaxe
que non se escribirá nunca
*
Meridiano da noite
Baixo este teito
conxugamos os nomes das estrelas
O vocabulario da noite
na escora rotatoria da cúpula
Trazamos na carta elíptica
o movemento da derrota
As líneas infinitas abren paso
ante a nosa arboladura
Cada minuto escribe no atlas
a memoria das coordenadas
Colisionamos o casco contra o crepúsculo
e o vento esvara nas amuras
a soidade dos cuadrantes
*
O Xeito
Descifrar o código da ardora
A espiral do adn dos vagalumes
A física do movemento fugaz
Na bodega os boureis
A roupa do alba
As escamas cubrindo os imbornais
Tralas amuras o instinto
o sonar prestado dos arroaces
A banda sonora da noite
nos espiráculos
No afundimento do pano,a pedreira
A vía láctea no ronsel
As sardiñas mutiladas polo patexos
Mans que apreixan o algodón
Na deriva da corrente
un chicote amarra o aparello
a forza dos cardumes
Un millón de noctilucas
ahumean a noite.
*
Redeiras
Sei do fío de seda
no abdome das redeiras
Da primeira hora da mañá
das arañas
Dos filamentos do alba
Nas mans a rotación da agulla
a luxuria dos dedos.
Os ollos enmallados no pano
A averia dos nós
Sei dos mandís que gardan
os milímetros de paciencia
A libreta dos cortes
A pedra de afiar
O reloxo de sol
Sei dos brazos que reparan
a xeometría da arte
As redes en coma
Bisturís sen punta
na precisión da ferida
Nobelos de fío
que devolven o aparello o mar
Mulleres que atan no seu colo
a suor dos homes
*
Tempo náutico
O péndulo oscila no vértice
Atravesa o atlas
das cartografías extremas
A configuración
do habitáculo do tempo
Fire a luz do faro
na fuxida do lóstrego
Na maniobra das derrotas
suicidas sucumbe o ar
Abate sobre a memoria
a declinación da estrela
No xiro da áncora
suca as lineas da rotación
A melodía do náufrago
soa no fío da corda
Na man que move o temón
a destempo
Todo é alleo na maquinaria do reloxo
A constancia do minuto
marca os rumbos nesta soedade
**
Xosé Iglesias Lamela, 1974, Cée, Costa da Morte é un mariñeiro da Galiza. Un home de mar que atopou o seu destino na primeira bocanada de oxíxeno tralo parto. Oxíxeno da atmósfera dos vendavais, dos nordestes, da densa borraxeira que facía bruar a vaca do mítico cabo Fisterra. O ar intenso das beiras atlánticas, cos seus navíos, as súas voces de oficios milenarios. Poucos poetas se erguen as tres da mañá e se adentran nas mesmas fauces do océano. De catro a catro eran as gardas que se mudaron de catro a dezaseis.O mar real existe. Eu o conto dende o seu lombo salvaxe. Na montura estable dos nove metros. Que era eu de rapaz? Un neno mariñeiro. Que sou de adulto? Un mariñeiro con afán de morrer sendo mariñeiro. Sobre esta paisaxe húmida creo o meu universo. É moi sinxelo escriber cando todo o que te rodea só cabe en cada hemisferio. Os mariñeiros levamos connosco todas as luces da rotación da terra. E a min me gusta falar diso. Por eso escribo dende unha altura de un metro. Esa que me separa do contacto físico co salitre. Tamén porque me gusta loitar. E loito porque non quero mudar o presente. As horas que me tocan vivir como as viviron os meus antepasados. E que moitas veces son prostituídas polos que din que mandan e nós. Nunca antes mandou en nós ninguén máis co vento, por eso escribo neste idioma que fixo das árbores deuses e espallou por toda a curvatura da terra os seus fillos.
Idioma que dou a luz dous poemarios atlánticos: Transfusión Oceánica ( Editorial Caleirón) | A Relixión do Mar ( IEM)
You might also like
More from Poesia
A memória é uma oficina de ossos | Mírian Freitas
Poemas do novo livro A memória é uma oficina de ossos (Urutau, 2023).
Três poemas de Paula Valéria Andrade
Três poemas de Paula Valéria Andrade. Poeta, escritora, professora, designer e artista audiovisual. Publicou arte-educação, didáticos e literatura infantil.
