"Ás escuras" I Xosé Duncan ~ Palavra Comum ~

Dezembro 2024
S	T	Q	Q	S	S	D
	1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

Ás escuras. Cravo a vista diante de min, no que penso que son a dous metros de min, e comprobo que estou ás escuras.

Mais non é unha escuridade completa. Hai chan e currunchos, porén, esvaídos e indefinidos.

Fecho e abro os ollos na procura dun cambio, dalgún estímulo que me confirme que non hai máis nada, que non existe outra cousa alén destas tebras.

Estou no chan. Sei que estou deitado no chan, ás escuras. Aínda que non sei por que estou tendido neste leito de penumbra, remexéndome entre estas sabas negras.

Xogo coas pálpebras coa mesma furia que alguén que quixese rachar as súas persianas, igual ca un tolo que fixese de desafiar o Sol o seu modo de ser, o seu único obxectivo na vida. Xogo coas miñas pálpebras até que reseco os ollos, até que claudico ante a certeza de que non hai ningún Sol ao que desafiar.

No chan, ás escuras. Até a situación máis ridícula se volve perigosa cando estás ás escuras, cando non sabes de que xeito chegaches ao chan.

Tomo aire e fecho os ollos. Tomo aire e comezo de cero.

Ás escuras. Xa antes de facer nada asumo que estou ás escuras, que non me atrevo a moverme e que sigo deitado no chan. Abro os ollos, rememorando o que sei até o de agora. Fágoo lentamente, dándolle ás tebras todo o tempo do mundo para que atopen unha partícula de luz no seu corazón, unha minúscula mensaxe para comunicárense coas miñas pupilas.

Agora si, agora si que percibo algo. Móvese igual ca un mimo que basease a súa actuación en imitarme, en mofarse a cámara lenta de min.

Pérdoo de novo, sen ter a seguridade de que algunha vez estivo aí. Mais antes de que a dúbida se converta en convicción, unha silueta voa entre as sombras coma unha bolboreta a rentes do chan. Son dedos que se moven debuxando unha melodía no ar, nun ensaio infinito para teceren os fíos do tempo.

Arríscome a estirar o brazo para alcanzalos, para coller entre os meus eses dedos voadores, esas extremidades que chimpan dunha liña a outra dun pentagrama invisíbel.

E convértome eu no mimo que tenta imitar o seu movemento fráxil e certeiro, que adoece por acadar a súa gracilidade sen ter que padecer a tortura da experiencia.

Xiro sobre o meu costado. Levo os meus ósos ao límite e o ombro quéixase como se rachase. Mais non doe, ás escuras nada doe, e loito por alcanzar aquela man que danza sobre o chan.

O meu brazo estala ao achegarse a eses dedos frenéticos, que aceleran o compás da súa fuga eterna. Eses dedos que, de súpeto, fican conxelados coma un fotograma avariado. Eses dedos que, no anular, vístense co anel que ti me entregaches, o que xurei levar até a morte.

E a man treme con forza e bate no chan, coa desesperanza de espantar a escuridade a labazadas. E a man estírase cara a min querendo tocarme. A miña propia man estírase para tocarme, ás escuras.

Xosé Duncan naceu hai máis de medio século nunha pequena aldea das Rías Baixas chamada Taragoña. Mudouse á Coruña antes de comezar a escola e a súa infancia e adolescencia estiveron cheas de cómics, música rock e novelas de terror. Sempre tivo inquietudes artísticas e probou fortuna, sen atopala, na ilustración e na música. Encheu centos de follas de garabatos debuxados con bolis Bic e berreou agarrado a un micrófono durante uns cantos anos. Comezou a escribir por mero instinto de réplica, tentando emular os seus heroes románticos, e coa intención, inútil, de rexistrar os seus pesadelos nunhas páxinas cheas de palabras. Informático de formación, é agora editor na Editorial Bululú e emprega o seu tempo de ocio en aprender a tocar o baixo e en sacar fotos de todo canto chama a súa atención. Na súa travesía literaria navegou pola triloxía de fantasía épica As Crónicas de Bran, polo terror de Hostal Norte, pola distopía de Negruña e polo realismo máxico de As lembranzas perdidas no lago Antelväri, Mnemea e O derradeiro decembro infinito.