Bébesme Cízico no canto das sereas nace a partir da lectura dun mito grego, relatado nos Cantos argonáuticos de Caio Valerio Flaco, e tamén na Viaxe dos Argonautas de Apolonio de Rodas. Clite era a muller de Cízico, rei de Cízico (reino situado no mar Negro, hoxe Bal Kiz, en Turquía), un pobo pequeno de pesca. Vivían en paz ata o día en que chegaron Xasón e os Argonautas e, despois de grandes festas en amizade, cando xa pensaban voltar no seu barco, por unha confusión, mataron a Cízico. Cando Clite se enteirou da morte do seu home quitouse a vida, aforcándose nunha árbore. No lugar do suicidio as ninfas fixeron brotar unha fonte.
Neste poema, Clite é a muller dun home do mar, Cízico, a quen espera cada día, sen saber xa se desexa ou non o seu regreso, pois ela sabe que un día non voltará. Cízico morre no mar e ela, como a Clite do mito, suicídase.
É esta a versión electrónica do libro de artista Bébesme Cízico no canto das sereas, editado por arTeu, con 15 exemplares asinados e numerados, impresos en papel Canson edition 250 gr. e ilustrado con cianotipias, tamén da autora (aquí amósanse unha selección das mesmas).
Creado para o proxecto de intercambio artístico con Londres e Ullapool, Portable. Algúns dos versos do poema foron traducidos ao inglés por Tati Mancebo, acompañando o libro na exposición de Londres.
Ao meu pai, polo horizonte das sereas
Agradecementos
Xacobe Meléndrez Fassbender
Chisco Fernández Naval
Luz Torregrosa
Tati Mancebo
***
Clite
A brétema dilúe a espera en paxaros
o cristal da fiestra
velado á transparencia dos ollos
prolonga os brazos
e apreixa o mar que fura as branquias dos barcos
a arrogancia da lúa
o sal dos peixes
no palpexar da auga
e o cuarto azul iluminado
ti no centro
aaaaasen retorno
aaaaaaaaaaaagardando
branco o corpo
debuxadas as liñas
sobre a pel
agardando dende as magnolias
que asfixian o aire.
***
***
Envolta no escuro
remoes a noite nos pousos do café
vestida cunha arañeira de silencios
habitas
nos golpes do salitre
no alento dos náufragos
na suor dos corpos
e do medo…
do medo que zurce a trampa da auga.
***
Brúa o ar
dende o valado
da lingua do paxaro
fura o mar
as guerlas das naves.
***
Partiu el con roupas douradas
sempre verdes os ollos
o beixo pendurado da lámpada
e as redes tecidas de insomnios
partiu el con roupas douradas
nese adagio de ósos que baten
no negro tránsito de barcos
ceibando centos de peixes
que afogan os teus pés atados
***
You might also like
More from Ilustração
«Nunca mais» é a bandeira dum humanismo fulcral | Leandro Lamas & Alfredo J. Ferreiro
As costas de Portugal e da Galiza vêm de ser de novo poluidas até ao paroxismo. O artista Leandro Lamas …
NOVAS VELLAS MARXES: Afra Torrado, multidescendencia do eu | Emma Pedreira
Proxecto Nómades: mostra "Mete coitelo, bota tripas", de Afra Torrado; crítica realizada por Emma Pedreira.
