Burros no muíño, por Nando Lestón ~ Palavra Comum ~

Março 2025
S	T	Q	Q	S	S	D
	1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30
31

Había unha frase que alguén dixo: “Eu era parvo e o que vin fíxome dous parvos”. Aquela frase metíuseme na cabeza e muito matinei nela… ata que saiu en forma de imaxe. Sempre me interesaron esas pinturas que miran para un, inquerindo misteriosamente quen mira para quen… se ti para o cadro ou o cadro para ti. Non é a primeira ves que xogo con este tipo de representación. Lembro de pintar unha muller tunecina, sentada nunha caixa de fruita con un longo manto que lle caía dende a cabeza ata os pés cubrindo todo o lombo, deixando só á vista a camisola con motivos xeométricos e unha saia floreada que deixaba ver os xeonllos e os pés descalzos. Era nova. Estaba sentada coa cabeza lixeiramente inclinada para diante, como matinando ou esperando, e as mans agochábanse debaixo das amplas mangas da camisola. Cando vin a obra rematada, o significado primeiro polo que fixera aquela pintura desapareciu e non puden faser outra cousa senón falar con ela… “Eu miro para ti e ti miras para min, pero quen é o que está dentro do cadro… eu ou ti?”

Pintei entón estes dous burros, xuntando a frase primeira e o xogo da segunda. Os burros son dous porque un deles, despois de ver o que viu, volveuse dúas veces burro… E miran para fóra do penal do muíño para preguntarse e preguntarche quen é en realidade o burro, o pintado ou o que pinta. Cando estaba a piques de rematalos, unha señora do lugar arrimada do seu can pasou por alí, e ao can faltoulle tempo para saír correndo a ladrarlle aos burros. A muller chamou por el e díxome: “Tan ben debuxados están, meu fillo, que ata o burro do can pensou que eran de certo”. Así que nunca se sabe, amigos… Se o que pinta, ou o pintado, ou o que ladra, é o auténtico burro. A min, por riba de todo, o burro paréceme un animal fermoso e poucos humanos son merecedores de semellante título: humilde, honesto e traballador.