CABALGAR ENTRE SOMBRAS (II)
VII
Un clamor de campaíñas de prata
e cristais pequenos
escoitouse na hora en que ti marchabas.
Mentres o ceo amosaba a súa brillante nudez
callada de arestas de xeo, labios mudos, e lirios como lágrimas.
E a alborada díxoche adeus, coas pálpebras caidas e nome de muller.
E saias de oloroso limoeiro. E peites de cravo e luz.
E aneis de neve e canela en todos os seus dedos.
Inesperadamente
a risa do sol, vermella,
abriuse para ti, acolléndote
con todos os seus dentes.
Aquel amencer.
VIII
Un día pasearei polas rúas de Praga.
E sobrevoarei o Moldavia con ás de papel
a cabalo dunha estrela,
dixeches afastando de ti
as sabas suadas.
Mentres o termómetro
a carón da túa pel
marcaba corenta e dous
inclementes graos.
Aquel escuro
amencer.
IX
Dende a morte aínda estás a pensar,
seino.
A clamar por ese amor fuxidío
que tivo para ti
palabras de duro cristal
e deixou tatuadas na túa pel
imaxes de inertes crisálidas.
Embalsamadas nun licor de xeo.
X
E as cinzas azuis que quedaban do día
ían caendo lenes, silandeiras,
no colo do solpor.
Quizais buscándote.
Mentres ti, encadeado a un soño de vacas louras
e verdes vales mollados, marchaches
escalando o perfil acrobático
da lúa.
Sentindo na pel
o primeiro aroma que exhalan as roseiras.
Bicadas polo orballo.
XI
Lois. Trasnoitado Arlequín namorado, ensamblador de palabras e versos.
Nalgures soou unha música de níquel
e seco, solemne, redobrou un tambor…
E unha nube de iodo velou a lúa
mentres ti loitabas contra a morte
na penumbra dun cuarto de hospital.
Con ás de éter, e berros de algodón
naquel supremo instante, dos teus labios,
dúas pálidas violetas, abrochou un último poema.
Versos que deixaches
para nós beber deles
unha líquida espiña.
E un refacho de luz.
XII
Sobrevivirás
coa forza necesaria
para te proclamar e retornar a nós,
sombra, cabalgando
na enganosa realidade dos espellos.
Os teus versos
como plumas caendo na alborada, chegan ás nosas almas
sen peso e con vigor.
O teu perfil gravado
para sempre
na plenitude
do azougue.
You might also like
More from Chelo Suárez
O gato de Hilario
Hilario volveu de América máis pobre que marchara. Para disimular a súa frustración, presumía diante dos colegas de ter vivido …
Emulando a Juan Eduardo Cirlot
Recreando ao meu admirado poeta Juan Eduardo Cirlot. Meu pranto Meu pranto é a cruz que me condena, meu pranto vai pola xustiza …
