Mai, quen me contou, como souben, cando tiven a intuición de que a luz xorde desde dentro?
Hai un camiño, xeneroso nas promesas de seu, cara ao fondo, que é primeiro un camiñar estreito entre tebras. Pero non nos perdemos, sabes, porque é unha volta, unha segunda vez. Buscarte, albiscarte, atoparte – todo é amor. Denantes do nome de cadaquén e cadaqué; denantes dos nomes da carraxe e da dor, denantes do fermoso e do laido, eis a lingua das mans.
Ámote coas mans. Ámote cos ollos. Ámote, abofé, ao te penetrar. No limiar do medo das bestas.
You might also like
More from Fotografia
Projecto Planta I Malvada Associação Artística
Convocados por um instinto que reclama uma (re)ligação à natureza, a importância da alteridade das plantas e uma vontade urgente …
Els català, unha heteroxénea familia de fotógrafos | Lito Caramés
Este ano o Museu d’Història de Catalunya presenta ao público a exposición Els Català. Fotògrafs d’un segle en alusión aos …
