Mai, quen me contou, como souben, cando tiven a intuición de que a luz xorde desde dentro?
Hai un camiño, xeneroso nas promesas de seu, cara ao fondo, que é primeiro un camiñar estreito entre tebras. Pero non nos perdemos, sabes, porque é unha volta, unha segunda vez. Buscarte, albiscarte, atoparte – todo é amor. Denantes do nome de cadaquén e cadaqué; denantes dos nomes da carraxe e da dor, denantes do fermoso e do laido, eis a lingua das mans.
Ámote coas mans. Ámote cos ollos. Ámote, abofé, ao te penetrar. No limiar do medo das bestas.
You might also like
More from Fotografia
Lúa Ribeira: “Subir ao ceo” para baixar a duras realidades | Lito Caramés
Nesta primeira metade de 2023 e na cidade de Donostia, está aberta unha ampla e contundente mostra da fotógrafa Lúa …
Carrie Mae Weems, a arte como denuncia e relecturas | Lito Caramés
Carrie Mae Weems, a arte como denuncia e relecturas , por Lito Caramés. Exposición: "Un gran giro de lo posible". …
