Mai, quen me contou, como souben, cando tiven a intuición de que a luz xorde desde dentro?
Hai un camiño, xeneroso nas promesas de seu, cara ao fondo, que é primeiro un camiñar estreito entre tebras. Pero non nos perdemos, sabes, porque é unha volta, unha segunda vez. Buscarte, albiscarte, atoparte – todo é amor. Denantes do nome de cadaquén e cadaqué; denantes dos nomes da carraxe e da dor, denantes do fermoso e do laido, eis a lingua das mans.
Ámote coas mans. Ámote cos ollos. Ámote, abofé, ao te penetrar. No limiar do medo das bestas.
You might also like
More from Fotografia
América Latina retratada por Gasparini
O fotolibro que mellor define os traballos de Paolo Gasparini comeza así: Para verte mejor... Non é paradoxo para un …
Segue vixente a ineludible sombra da Longa Noite de Pedra
A Guerra Civil, quéirase ou non, foi un dos eixos da convivencia perante décadas neste país. Foi, e segue a …
